وبگاه اندیشکده آمریکایی ” شورای آتلانتیک” در مقاله ای، درباره جنگ تجاری و تعرفه ای ترامپ با چین نوشت: چینی ها حاضرند سختی چنین جنگی را تحمل کنند اما آیا آمریکایی ها هم چنین آمادگی را دارند؟
به گزارش بلاگ جعبه، در این مقاله که به قلم ” دکستر تیف روبرتس” از تحلیلگران “مرکز جهانی چین” شورای آتلانتیک نوشته شده، آمده است:
سیاست اعمال تعرفه‌های دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری ایالات متحده، به جنگ تجاری ایالات متحده و چین تبدیل شده است. ترامپ با صدور فرمانی جدید اعمال تعرفه علیه دیگر کشورها را به مدت 90 روز معلق کرد، اما در برابر چین عقب نشینی نکرد و تعرفه های کالاهای چینی را به 145 درصد افزایش داد.
چه چیزی احتمالا در آینده رخ می دهد؟ به نظر می رسد کاخ سفید در این فکر که رهبران چین “می خواهند به توافق برسند” و به سمت میز مذاکره هجوم خواهند آورد، به شدت اشتباه محاسباتی کرده است.
وزارت بازرگانی چین روز سه‌شنبه اعلام کرد: “تهدید ایالات متحده برای تشدید تعرفه‌ها بر چین، اشتباهی بیش از یک اشتباه است و بار دیگر ماهیت باج‌خواهی آمریکا را آشکار می‌کند… چین هرگز این را نخواهد پذیرفت. اگر آمریکا بر راه خود پافشاری کند، چین تا آخر خواهد جنگید.”
تقریبا یک سال پیش، در گفتگوهایی که در پکن در مورد چشم انداز جنگ تجاری ایالات متحده و چین در زمان رئیس جمهوری آینده ایالات متحده داشتم، مقامات چینی مکررا به سلاحی مخفی اشاره کردند که آماده استفاده از آن بودند: توانایی چین و مردمش در “تلخ خوردن” یا “چیکو”.
این به چه معناست؟ چیکو مرتبا توسط چینی ها برای توصیف توانایی آنها در تحمل سختی ها در زمان های دشوار، از جمله در راستای خدمت به تحقق بخشیدن یک هدف ملی بزرگ تر، مطرح می شود.
در دوران “مائوتسه تونگ” در طول راهبرد جهش بزرگ به جلو، سیاست وحشتناکِ اشتباهی که هدف آن پیشی گرفتن چین از بریتانیا در تولید فولاد بود و در نهایت منجر به قحطی شد، به نمایش گذاشته شد. اخیرا نیز این نگرش در طول کارزار ملی چین برای جلوگیری از گسترش” کووید -19 “مشاهده شد.
این واقعیت برای رهبران اقتدارگرا در پکن از بین نرفته است که اگر همانطور که انتظار می‌رود، جنگ تجاری به تورم و از دست دادن مشاغل در دو کشور منجر شود، دولت ترامپ باید با فشار فزاینده مردم آمریکا مقابله کند، در حالی که چین احتمالا با فشار عمومی کمتری مواجه خواهد شد.
در نشانه ای از اینکه چین چقدر چشم انداز جنگ تجاری را جدی می گیرد، یک مقام چینی عزم این کشور را – هرچند به طور غیرمستقیم – با آنچه در جریان درگیری مسلحانه نشان داده می شود، مقایسه کرده است.
در 9 آوریل نیز “لیو پنگیو” سخنگوی سفارت چین در واشنگتن، ویدئویی از “شی جین پینگ” رئیس جمهوری چین را به اشتراک گذاشت که به طور رسمی گفت که “ارعاب یا فشار هرگز بر ملت چین کارساز نخواهد بود”، کلیپی از یک سخنرانی که شی در سال 2020 به مناسبت هفتادمین سالگرد ورود چین به جنگ کره ایراد کرده بود.
دلیل دیگری که بعید به نظر می رسد پکن با عجله با امتیازاتی به واشنگتن بیاید: بسیاری از مقامات چینی اعتقاد قوی دارند که آنها درگیر یک مبارزه وجودی با ایالات متحده هستند و هر دو کشور برای برتری اقتصادی، سیاسی و نظامی رقابت می کنند.
در حالی که این رقابت سال‌ها پیش آغاز شد، آنها جنگ تجاری را آخرین حلقه این جنگ می‌دانند و معتقدند که هر گونه امتیازی ناگزیر با فشار بیشتری مواجه خواهد شد. به نظر می رسد آنها بر این باورند که تسلیم شدن در برابر خواسته های ایالات متحده احتمالا شهرت شی را که با دقت ساخته شده است به عنوان یک رهبر قدرتمند جهانی تضعیف می کند که برای جایگاه او در داخل و خارج از کشور مهم است.
چین برای مدت طولانی برای این درگیری آماده شده است، از جمله با تنوع بخشیدن به تجارت خود با کشورهای مختلف دنیا.
در سال 2024 صادرات چین به ایالات متحده 14.7 درصد از کل صادرات این کشور را تشکیل می دهد؛ در حالی که در سال 2018 این رقم 19.2 درصد بود، همزمان به گفته پکن، صادرات چین به کشورهای آسیای جنوب شرقی و کشورهای در طول مسیر “یک کمربند و یک راه” رشد کرده است.
بر اساس آمارها، در مجموع، حدود 30 درصد از صادرات چین در سال گذشته به کشورهای ثروتمند گروه هفت (G7) اختصاص داشت که در مقایسه با 48 درصد سال 2000 کاهش قابل توجهی یافته است. در عین حال، سهم چین از کل صادرات جهانی در واقع از دوره اول ترامپ با یک درصد رشد به 14 درصد رسیده است.
پکن نیز به لحاظ راهبردی وابستگی خود را به کالاهای مهم ایالات متحده، مانند دانه سویا، که اکثریت آن اکنون از برزیل خریداری می شود، کاهش داده است، و برای خوداتکایی بیشترغذایی تلاش کرده است.
روزنامه رسمی “پیپلز دیلی” چاپ پکن، روز دوشنبه در تفسیری در صفحه اول خود نوشت: “ما 8 سال است که درگیر جنگ تجاری با ایالات متحده بوده‌ایم و تجربیات غنی در این مبارزه انباشته‌ایم. ما در را به روی مذاکرات نبسته‌ایم، اما شانسی هم نخواهیم داشت، در عوض، ما انواع آمادگی‌ها را برای مقابله با شوک‌ها انجام داده‌ایم.”
در روزهای اخیر، پکن با اعمال تعرفه‌های جدید بر گندم، گوشت گاو، گوشت خوک و سویا، صنایعی مانند کشاورزی را که عمدتا در ایالت‌های قرمز مورد حمایت ترامپ قرار دارند، هدف قرار داده است و محدودیت هایی را برای صادرات مواد معدنی کمیاب به آمریکا اعمال کرده است که برای تولید همه چیز از گوشی های هوشمند و خودرو گرفته تا تراشه های نیمه هادی پیشرفته و سیستم های موشکی ضد بالستیک استفاده می شود.
همزمان، چین مجموعه‌ای از شرکت‌های جدید آمریکایی، از جمله سازنده هواپیماهای بدون سرنشین ” اسکای دیو” را به فهرست کنترل صادرات خود اضافه کرده، فهرست نهادهای غیرقابل اعتماد خود را گسترش داده و قانون ضد تحریم‌های خارجی خود را تقویت کرده است که همه این اقدامات بخشی از ابزار رو به رشد برای مقابله به مثل اقتصادی است.
در همین حال، شرکت‌های آمریکایی که برای تامین منابع جهانی عمیقا به چین متکی هستند، مانند “والمارت”، فراخوانده شده‌اند و به آنها هشدار داده شده است که بر تامین‌کنندگان چینی برای کاهش قیمت‌ها فشار وارد نکنند، در حالی که آژانس برنامه‌ریزی دولتی چین به شرکت‌های چینی گفته است که هر گونه سرمایه‌گذاری برنامه‌ریزی شده در ایالات متحده را به تاخیر بیندازند.
در نهایت، پکن ممکن است جدایی ناگهانی از ایالات متحده را ناخوشایند ببیند، اما همچنین به هدف بلندمدت خود برای ایجاد تعادل مجدد در اقتصادش به سمت اقتصادی که به مراتب بیشتر به مصرف داخلی متکی است، متعهد است، هدفی که بارها در نشست‌های قانونگذاری سالانه مجلس ملی خلق چین در ماه مارس گذشته بر آن تاکید شد.
روزنامه “پیپلز دیلی” در تفسیر خود می‌گوید: “در مواجهه با تعرفه‌های بالا که همچنان فضای تجارت با آمریکا را کوچک می‌کند، ما باید افزایش تقاضای داخلی را به عنوان یک راهبرد بلندمدت در نظر بگیریم و تلاش کنیم تا مصرف داخلی را به نیروی محرکه اصلی رشد اقتصادی تبدیل کنیم و به مزیت‌های بازار مصرف داخلی بزرگ خود تکیه کنیم.”
در چنین وضعی، این سوال برای واشنگتن پیش می‌آید: آمریکایی‌ها حاضرند در ازای جنگ تجاری با چین تا چه میزان سختی را تحمل کنند؟
منبع: عصر ایران
