تحلیلگران این روابط را بخشی از رقابت‌های جناحی می‌دانند؛ جایی که جرجندی در ظاهر، منتقد ساختار است، اما عمده افشاگری‌هایش متوجه رقبای سیاسی نزدیکانش می‌شود و از نقد هم‌قطاران آذری‌جهرمی پرهیز می‌کند.
تمرکز جرجندی در فعالیت رسانه‌ای‌اش عمدتاً روی فساد اقتصادی، شبکه‌های قمار و پرونده‌های مرتبط با ارزهای دیجیتال بوده است. منتقدان می‌گویند او کمتر به نقض حقوق بشر یا ساختارهای سیاسی می‌پردازد و این انتخاب، همسو با بخشی از راهبرد تبلیغاتی حاکمیت برای پررنگ‌کردن فساد اقتصادی و پرهیز از عبور از خطوط قرمز سیاسی است.
یک نمونه جنجالی، انتشار اسناد هک‌شده از ایمیل‌های محرمانه دادستانی کل ایران بود که او از آن برای حمله به یک رسانه فارسی‌زبان خارج‌نشین استفاده کرد؛ موضوعی که گمانه‌زنی‌ها درباره ارتباطات اطلاعاتی او با داخل کشور را تقویت کرد.
پرونده‌های قضایی محمد جرجندی
افشاگری‌های او علیه مدیران و شرکت‌های مختلف، منجر به طرح شکایت‌های متعدد در ایران شد. تاکنون دست‌کم شش پرونده قضایی علیه او تشکیل شده است. از جمله شاکیان محمد جرجندی می توان به سینا استوی (مدیر سابق صرافی «کریپتولند» و منتشرکننده توکن BRG) و شرکت کاوشگران ارتباط نوین یکتا اشاره کرد.
از دیگر شکایت های انجام شده علیه محمد جرجندی، شکایت ماکان آریا پارسا بود که منجر به صدور حکم قطعی دو سال حبس تعزیری برای جرجندی شد. جرجندی در پرونده‌ای، آریا پارسا را به کلاهبرداری و جعل اسناد متهم کرد. اما دادگاه ادعاهای او را بی‌اساس دانست و حکم محکومیت علیه خودش صادر کرد. شکایت متقابل او نیز به قرار منع تعقیب ختم شد. این شکست حقوقی، به وجهه رسانه‌ای جرجندی آسیب جدی وارد کرد. پرونده‌های جرجندی تنها محدود به ایران نماند. ماکان آریا پارسا در آمریکا نیز علیه او طرح شکایت کرد و با همکاری شرکت حقوقی Minc Law در ویرجینیا پرونده‌ای به اتهام افترا به جریان افتاد. رسانه‌های انگلیسی‌زبان گزارش دادند که این دعوی مدنی می‌تواند تبعات مالی سنگینی برای جرجندی به همراه داشته باشد.
جمع‌بندی
محمد جرجندی در موقعیتی قرار دارد که از یک سو به‌عنوان افشاگر فساد شناخته می‌شود و از سوی دیگر، روابط و الگوهای رفتاری‌اش تردیدهایی درباره استقلالش برانگیخته است. پرونده او نمادی از تلاقی افشاگری، رقابت‌های جناحی و فشارهای حقوقی در ساختار سیاسی و رسانه‌ای ایران است.
