تصویری کمتر دیده شده از پل خواجو در سال ۱۳۰۵
این تصویر تاریخی سال۱۳۰۵ شمسی از پل خواجو در اصفهان ثبت شده و به‌تازگی در فضای مجازی هم پربازدید شده است.
پل خواجو، با معماری چشم‌نواز صفوی و چهره پرصلابتش، در گذر زمان نه‌تنها محل عبور مردم و کاروانیان که جایی برای پیوند آب و زندگی و نگارخانه‌ای از خاطره‌های جمعی مردم اصفهان بوده است.
همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: در این قاب کهن، ستون‌های گران‌سنگ پل چشم‌انتظار عبور آخرین بازماندگان قافله‌ای است که شاید روزگاری با صدای زنگ کاروان، از آجر به آجر این بنا گذر کرده‌اند. آب زاینده‌رود زیر قوس‌های پل جاری است و سکوهای کناری آن محل گفت‌وگوی عابران و ایستادن رهگذران است. در پس‌زمینه باغ‌ها، درختان بی‌برگ و عمارت‌های صفوی جلوه‌ای از تاریخ دیرپای نصف‌جهان را به رخ می‌کشند.
پل خواجو در میانه سده یازدهم هجری به فرمان شاه‌عباس دوم ساخته شد تا نه‌تنها راه ارتباطی بخش‌های مختلف شهر باشد، بلکه با تزیینات بی‌نظیر خود نماد شکوه معماری ایرانی و محلی برای برگزاری آیین‌ها و جشن‌های مردمی هم باشد. این پل با ۲۴دهانه و تالار مرکزی، محلی برای تجمع مردم، استراحت و تماشای منظره زیبای زاینده‌رود بوده است. خواجو فراتر از یک سازه عبوری، یادگاری از عصر طلایی هنر و دانش ایرانی است؛ پلی که خاطره‌ها و تاریخ یک شهر را برای نسل‌ها در دل خود حفظ کرده است.
تالار مرکزی پل خواجو در گذشته جایی بود برای حاکمان و بزرگان تا در سکوت آب و نور به تماشای نمای زیبای رودخانه و طبیعت اصفهان بنشینند و آیین‌های ملی و مذهبی را برگزار کنند. این پل علاوه بر نقش حیاتی در عبورومرور، محل جشن‌ها، گردهمایی‌ها و حتی مسابقات قایقرانی ساده و نمایش هنرهای سنتی شده بود. طی سده‌ها هر وجب از سکوهای پل خواجو میزبان قصه‌ای بوده است: از جوان‌هایی که دل به شور زندگی داشته‌اند تا پیرانی که خاطرات کودکی‌شان را برای نوه‌ها بازگو کرده‌اند.
انتقال آب از زیر پل و تنظیم جریان رود، نشانه‌ای از تدبیر و درایت ایرانیان در اداره منابع طبیعی است. حتی در سال‌هایی که زاینده‌رود بی‌آب شد، این پل همچنان امید و همبستگی مردم اصفهان را حفظ کرد؛ گویی خودِ پل در غیاب رود، جویباری از یاد و یادگار را زنده نگاه داشته است.
امروز تصویر پل خواجو در سال۱۳۰۵ نه‌فقط یک عکس که سندی زنده از تاریخ پرشکوه نصف‌جهان است؛ پلی که فرهنگ، شور زندگی و هنر ایرانی را در خود جمع کرده و برای همه نسل‌ها درسی از پیوستگی و دوام است.
